W ostatnich dniach walczyłam z toczącym mój organizm podstępnym i złośliwym stanem zapalnym, nie bardzo mogłam spać z powodu bólu w nocy (za to przesypiałam dnie). Zapewne też z powodu gorączki było mi ciągle zimno we wszelkie wystające części ciała, a z osłabienia nie miałam siły porywać się na "duże projekty" (tym bardziej że właśnie unicestwiłam totalnie prawie pół swetra dłubanego od miesiąca na wykałaczkach rozmiaru 2). Dlatego w te bezsenne mroczne godziny wydziergałam sobie łapkogrzejki ażeby mi przy podejmowanych próbach zmiany rzeczywistości poprzez czytanie chwytaczki nie marzły.
Mittsy są prościutkie, dziergane z jakiś akrylowych resztek a i tak prułam każda z nich ze dwa czy trzy razy gdyż pierwsza mi wyszła początkowo trochę za duża jak na moje dziecięce dłonie, a w drugiej nie pamiętałam rozwiązań z pierwszej i mi się ilość pasków w części środkowej nie chciała nijak zgodzić, i te kciuki jakieś nie takie były...
W połączeniu warkocza z mozaiką użyłam motywu zastosowanego już w Olimpii przez wzgląd na jego prostotę, to że świetnie zastępuje ściągacz oraz to że cały motyw to tylko 6 oczek. Podoba mi się też osiągany w ten sposób efekt haftu na dzianinie i to że paski zlewają się w interesujący kolor.
Mitenki robiłam na drutach 3.5, jedna to w obwodzie 30 oczek plus 10 dodanych na kciuk. Teoretycznie dziergania na chwilę, praktycznie (w niesprzyjających warunkach) niekoniecznie.
Jednakże z łapkogrzejków jestem zadowolona, najbardziej z tego że zużyłam resztkowe kłębuszki. I dumna że w swym lekkim otępieniu wykoncypowałam jednak wzorek który prawie zniwelował potrzebę jakiegokolwiek liczenia czegokolwiek (to że paski w łapkogrzejce numer dwa nie chciały za pierwszym podejściem być analogiczne do tych w jedynce zrzucam to na wrodzoną złośliwość rzeczy martwych). Jeszcze sobie muszę jakiś ogrzewacz na nos wydziergać ;)
Zdjęcia nachwytaczkowe poduszkowe
Pozdrawiam cieplutko nocną porą, dobrych dni mimo ich krótkości, szarości, zimności i deszczowości ;)
Jak da się zauważyć, przy przeglądaniu mojego bloga, chusty robię rzadko. Ale z powodu wyjątkowo dużej liczby deszczowych i szarych dni kupiłam kurtkę, czarną z kapturem, i okazało się że jest ona wykończona po całości szaro-siną lamówką (czego na fotkach przed kliknięciem kupuj nie dostrzegłam). Nie jest to jakiś wielki problem uniemożliwiający korzystanie z okrycia wierzchniego, ale po przejrzeniu posiadanych szyjogrzejów doszłam do wniosku że żaden mi kolorystycznie do nowego odzienia, czy też raczej jego wykończenia, nie pasuje. To że kurtkę można swobodnie nosić bez owijaczy naszyjnych nie ma najmniejszego znaczenia, gdyż czuję bardzo silny wewnętrzny imperatyw każący mi się czymś omotać w sezonie grypowym tj. przejściowym (i zimowym też). Powodowana tym przymusem rzuciłam w kąt dziergany właśnie kolejny sweterek i gdy za oknem wiało lało i szarzało, wyprodukowałam chustę. Jak się ona komponuje z wspomnianą kurtką zaprezentować nie mogę bo z wieszakiem i ścianą nie chcą obie na raz współpracować a na zewnątrz aktualnie nastała przepiękna złota jesień i temperatura przekracza 20 stopni więc... będzie dużo zdjęć plenerowych chociaż innych niż w pierwotnych zamierzeniach ;)
Nazwy dla ravelry długo nie mogłam wymyślić ze względu na multum skojarzeń, ostatecznie to celtica neo gothica ze względu na celtycki warkocz neogotyckie łuki i ten lekko depresyjny psychodeliczny siny fiolet niczym z moich ulubionych mrocznych grafik Liliany Sanches ;)
Pierwotny pomysł na zdjęcia był inny, miało być szaro buro i mrocznie ponuro na tle jakieś ruiny, może nie w moich starach gotyckich ciuchach, ale w takim klimacie. I na pewno w kurtce z kapturem, lecz pogoda się zmieniła (z czego bardzo się cieszę żeby nie było, tym bardziej że jesienią mogę nareszcie do woli łazić po polach i lasach bez ryzyka ataku astmatyczno-alergicznego). Fotki więc powstały na spacerze, na tle radosnego jesiennego zagajnika, na peryferiach miasta tuż za ogródkami działkowymi. I tylko nie wiem dlaczego napotkani ludzie nieco dziwnie patrzyli na dwójkę +/- czterdziestolatków którzy zamiast patrzeć pod nogi i szukać maślaków obwieszali czymś zarośla i to obfotografowywali... ale może tylko mi się wydawało ;)
Robiąc tą chustę złamałam chyba większość zasad dotyczącą tego typu wyrobów.
Po pierwsze chusta powstała ze starego skrzypiącego akrylu, zdecydowanie starszego ode mnie, takiego który ma z pół wieku albo i więcej, i był już w swym "życiu" swetrami, kamizelkami, tunikami, golfami oraz innymi rzeczami, jednakże nadal "trzyma się" nieźle i wieku po nim nie widać i mimo wydawania cichutkich dźwięków przy przerabianiu jest całkiem miękki i miły.
Po drugie zamiast wyprostować włóczkę to przed dzierganiem to uprałam tunikę (ostatnią inkarnację chusty) a gdy wyschła to ją sprułam i z takiej karbowanej nitki dziergałam uznając że przy warkoczach i ściegu francuskim tak nie będzie tego widać (i miałam racje oczka są dość równe chociaż się zupełnie nie starałam).
Po trzecie postanowiłam części szarego akrylu nadać odcień sinego fioletu. Nie ważne że sztucznych włókien się nie farbuje, i tak nie miałam zamiaru kupować barwników, tylko użyłam do zmiany koloru kilku kropel gencjany z domowej apteczki (skoro dziewczyny farbują tym włosy to dlaczego by akryl miał się opierać). Barwnika w żaden sposób nie utrwalałam, ot wsadziłam część włóczki do fioletowej wody, wycisnęłam, raz wypłukałam, wysuszyłam na kaloryferze i przerabiałam, a przy dzierganiu dłoni mi nie zafarbowało.
Po czwarte nie zamierzałam chusty blokować ani nawet prać po zrobieniu, tylko lekko przeprasowałam na sucho, więc wzór który wybrałam musiał być odpowiedni, warkocz taki który może być symetrycznym a do tego bordiura miała mieć rogi, i dodatkowo zamiast pikotków wymyśliłam sobie jeszcze frędzle ;)
I po piąte rzędy skrócone którymi kształtowałam łagodne łuki rogala były robione tak by wykorzystać całość zafarbowanej włóczki i jednocześnie nie zrobić chusty giganta ogrzewającej plecy po pośladki, tylko taki raczej szerszy szalik, do zamotania.
Technicznie. Pomysł mój, wzór warkoczy którego użyłam znajdziecie tutaj troszkę go zmieniłam, u mnie jest on symetryczny tzn 6.5 motywów zaplatanych w jedną stronę i 6.5 w drugą (widać ten moment zmiany to na zdjęciu powyżej jak się dobrze przypatrzeć) plus po dostosowanym motywie łuków gotyckich na rogi (jeden powstał od razu a drugi dorobiłam wypruwając pierwszy rządek ozdobnego pasa bo mi się nie chciało przecież oczek nabrać na szydełkowy łańcuszek czy też raczej tego łańcuszka zrobić). Poza celtyckim warkoczem są jeszcze "japońskie saneczki", a frędzle to pikotki na 13 oczek ;) Cała bordiura ma 55 oczek szerokości co daje około 17cm, bez naciągania, na drutach numer 3. Jej długość to mniej więcej 2 metry i 252 oczka bocznego łańcuszka pod które się wkuwałam by dorobić rogala i 252 frędzle na dole (liczyłam!). Pikotko-dzyndzelki dodatkowo ozdobiłam szydełkowym łańcuszkiem z farbowanej partii włóczki po skończeniu cześć głównej chusty (dzierganej na drutach nr 3.5, ściegiem francuskim, rzędami skróconymi co 10, 9, 8, 7, 6, 5x6, 4x8, 3x8 oczek) i zamykanej na górze dwoma rzędami pół łańcuszków. Wysokość chusto-szala po prasowaniu to około 40cm, długość górnej krawędzi około 1,5 metra. Ilości zużytej włóczki nie jestem w stanie podać ale pikotko-frędzle i warkocze są włóczkożerne, z tuniki bez rękawów do połowy uda nie zostało prawie nic, a użyta włóczka ma grubość mniej więcej podwójnego lacea..
Do kompletu jeszcze zdjęcia naludziowe jesienne, nie regulujcie monitorów, po prostu niemal zawsze mam idiotyczną minę na fotkach, na żywo wyglądam ponoć całkiem normalnie.... (albo mi czegoś znajomi nie mówią a obcy ludzie patrzyli przecież jakoś dziwnie hm...) :D
I to tyle o wyrobie chusto podobnym na drutach dzierganym z niesfotografowaną kurtką i jej lamówką komponowanym ;)
Pozdrawiam ciepło i słonecznie, i życzę Wam oraz sobie żeby złota jesień trwała jak najdłużej!
Wrześniowa pogoda spowodowała u mnie konkluzję iż zdecydowanie nie posiadam wystarczającej ilości odzieży z kapturem. A już tym bardziej tej własnoręcznie wydzierganej. Popełniłam co prawda dwa lata temu z rozpędu trzy kapturowce, z czego trójkolorowy dla siebie, ale to by było na tyle. Czas najwyższy był to nadrobić. Jako że tym razem nie chciałam kaptura zszywać i w ramach testowania konstrukcji dzierganej od jego czubka powstał już brązowy kapturokomin, to bogatsza o doświadczenie i wiedzę jak toto ugryźć żeby dobrze leżało przystąpiłam do planowania swetra, w jednym kawałku od czubka kaptura poprzez kangurową kieszeń do dolnego ściągacza. I tylko jeszcze musiałam się zdecydować z czego ma moja nowa bluza powstać...
W ramach embarga na kupowanie nowych włóczek (mieszkanie nie jest z gumy a ja już nie mam tych pudeł gdzie upychać tak żeby się o nie nie potykać o chwila) przejrzałam posiadane zasoby materiałowe, niestety widziałam w nich oczyma wyobraźni wszystko tylko nie odzież sportową. Za oknem tymczasem lało a centralne jeszcze nie ogrzewało pomieszczeń, więc postanowiłam się przekopać przez szafy odzieżowe, schować letnie fatałaszki i wyciągnąć coś bardziej adekwatnego do jesiennej aury. I tak sobie wyciągałam sweter za swetrem i jeszcze jeden, i kolejny, i mnie oświeciło, przecież części z nich nie miałam na sobie od kilku lat, co więcej nosić ich już zdecydowanie nie będę, bo sobie wyprodukowałam w międzyczasie lepsze i ładniejsze. Dlatego bez żalu zupełnego unicestwiłam szary i seledynowo-miętowy (wydziergane lata temu na zdecydowanie za dużych w stosunku do grubości włóczki drutach) i postanowiłam stworzyć z odzyskanego surowca moją nową kapturową bluzę. Jeszcze tylko zmiksowanie kolorów musiałam rozplanować i tu się zaczęły schody. Żakardów nie robię i na sobie ich nie lubię od dzieciństwa, a do tego są włóczkożerne, mozaika mi się gryzła z rzędami skróconymi i jakaś taka mdła wychodziła w tych kolorach, opcje z zygzakiem i różnymi kombinowanymi wzorami też odrzuciłam żeby ostatecznie zdecydować się na paski, wielką fanką ich także nie jestem ale cóż było robić skoro wiedziałam że jednego koloru mi na cały sweter zdecydowanie nie starczy.
I tak właśnie po przekopywaniu pudeł i szaf oraz tygodniowym deliberowaniu nad kłębkami i wzorami, powstał bardzo prosty, aczkolwiek jeszcze bardziej praktyczny, reglan z kapturem i kieszenią, w paski, ochrzczony mianem eukaliptusa ze względu na kolor i kangurkowy fason ;)
Dokładny opis kaptura znajdziecie w linku do pliku na samym dole wpisu gdyby ktoś był ciekaw. Sam sweter to najzwyklejszy reglan od góry zaczynany od 100 oczek z podziałem 22-10-36-10-22, lekkim półokrągłym podkrojem przodu kształtowanym rzędami skróconymi (nie lubię dekoltów V a do tego bardzo chciałam żeby było pod szyję), rękawy oddzielałam od korpusu przy podziale 46-58-84-58-46, pod pachą dodawałam po 10 oczek, zamykanych w kliny do 4. Całość jest nieznacznie taliowana i poszerzana na dole, tył troszkę dłuższy od przodu, rękawy zwężane do 54 oczek na ściągaczu 2x1 (i są za długie bo takie mają być, żeby się dawały naciągnąć gdy łapki zmarzną na rowerze). Z przodu robiona jednocześnie z całością, wrabiana kieszeń metodą którą opisywałam już tutaj. Krawędzie kieszeni lekko zaokrąglone i poszerzone o 10 oczek z każdej strony (od 46 na górze do 66 oczek na dole) i dziergane od razu i-cordem tak żeby się nie wywijały. Kaptur podszyty tylko dlatego, że chciałam mieć możliwość wciągnięcia w niego i-cordowego sznurka. Suma rzędów w sąsiadujących paskach szarych i seledynowych wynosi zawsze 10.
Fotki naludziowe dzisiaj nieco eklektyczne i chyba na żadnej mimo różnego tła i starań, nie udało się uchwycić faktycznego koloru dołu który jest zdecydowanie bardziej seledynem niż miętą.
Technicznie: pomysł mój, druty 3.5, włóczka z odzysku prawdopodobnie arelanowy kocurek, podejrzewam że motek szarego i trochę więcej seledynu na całość.
