Farbowanki w kolorze wiosny

Nie mam ostatnio weny. Do dziergania, do pisania, nawet do tego żeby włączyć komputer i coś pooglądać. Na większość ludzkości wiosna wpływa pozytywnie, a u mnie im więcej słońca, zieleni, kwitnących drzew i krzewów (alergenów w powietrzu) tym bardziej zauważalny staje się spadek nastroju i brak tzw.działań kreatywnych. Jakoś lepiej mi się myśli gdy wieczory są długie i ciemne (może jestem wampirem i mam światłowstręt? w każdym razie zdecydowanie wolę zimę). 

Stąd taki zastój na blogu. Co zacznę coś dziergać to spruje, nic mi się nie podoba i w efekcie nie staję się tym czym być miało. Tak właśnie się dzieje z zielona włóczką, którą już jakiś czas temu pofarbowałam.

Ponieważ jednak mój poprzedni długaśny post na temat farbowania Was nie zanudził, dlatego podzielę się jeszcze kilkoma wrażeniami z procesu zmiany zabarwienia pozyskanego dzięki Waszej uprzejmości mienia. Tym razem będzie krócej i mniej zabawnie...

W każdym razie, bardzo dziękuję wszystkim za namiary na motki interfoxowego Merino,  które podałyście mi w komentarzach jak i przysłałyście na priva, jesteście wspaniałe! Zawdzięczam Wam 16 nowych motków (czyli będą z tego pewnie dwa swetry) akrylowełnistości upchnięte częściowo w skrzyni z pościelą a częściowo już poprzewijane, ugotowane i zafarbowane, a także niebieskawe przy próbach ich przerabiania palce, i zafarbowane paznokcie, które zwróciły na mnie uwagę (zauważalnie przystojnych, młodych i bardzo sympatycznych) studentów medycyny w kawiarni ;)

Poprzednio opisałam już używane w eksperymencie akcesoria, tym razem napiszę tylko, że słoiki zamieniłam na foliówkę, a rękawiczek użyłam niestety znów dziurawych, z czego wynikło wspomniane zainteresowanie młodych medyków moimi domniemanymi problemami z mięśniem sercowym i rzeczywistymi palcami (i przezabawne chwile w towarzystwie ich oraz mojej przyjaciółki, szczerze ubawionej faktem że panowie są raczej gotowi wmówić mi arytmie niż uwierzyć to że, w moim w ich mniemaniu młodym wieku, zajmuję się hobbistycznie farbowaniem włóczki, z której później dziergam swetry ;)) Pozdrawiam przyszłość polskiej służby zdrowia, to budujące że są jeszcze młodzi ludzie z prawdziwym powołaniem, gotowi diagnozować potencjalnych pacjentów choćby i lokalach gastronomicznych. Tylko nie wiem czy takie "skrzywienie zawodowe" i wypatrywanie wszędzie potencjalnych chorób jest zdrowym objawem, i czy przekonanie o tym że dziergają wyłącznie przygarbione babcie czy pensjonariuszki domów spokojnej starości takowym jest...

A wracając to tematu, proces farbowania zmieniłam tym razem o tyle, że zamiast oblewać mokre pasma rozpuszczonymi w wodzie barwnikami to, z braku wolnych słoików, wsadziłam je dość chaotycznie do sporej reklamówki jednorazówki, posypałam fantazyjnie oraz obficie kolorowymi proszkami (ciemno zielonym, niebieskim, szafirowym i żółtym), pougniatałam w sposób nieskoordynowany, wyjęłam z torebki i skręciłam w precelki, po czym wsadziłam do gara na sitko już prawie odkamieniałe i zaparowałam około półgodziny. Jednak po tych zabiegach, a także po płukaniu i suszeniu, uznałam że to jeszcze nie jest to, gdyż kolory bazowe, jak na mój gust, zanadto przebiją (4 motki były początkowo seledynowe a 4 jasne khaki). Rozpuściłam więc w garze mieszankę żółto niebiesko szafirowo octową uzyskując zjawiskowo piękny, głęboki ciemny turkus a może petrol, wpakowałam do niego dwa skręcone mocno ciemniejsze precelki na kilkanaście minut, a dwa jaśniejsze równie ciasne na których plamy kolorów były bardziej widoczne zamoczyłam na minutkę tylko do połowy i uzyskałam w ten sposób w pełni mnie satysfakcjonujący efekt.

Jeśli dobrze pójdzie będzie z tego do jesieni sweter ombre w tonacji wiosennych liści brzozy i klonu z przebłyskami nieba oraz plamkami słońca. Chyba że wcześniej zniszczę włóczkę nieustannym pruciem, a własne palce szorowaniem pumeksem po każdym z nią kontakcie. Kompletnie nie rozumiem czemu toto mimo kilkukrotnego płukania w wodzie z octem po wyschnięciu barwi mi wciąż i wciąż uparcie palce na niebiesko?... I może stąd też moje zniechęcenie do podejmowania kolejnych prób wyczarowania z tego czegokolwiek.

A do zafarbowania zostało mi jeszcze 8 jednolitych zielonych motków, ale to już raczej jesienią. Tymczasem mam chwilowy przypływ natchnienia do dziergania z cienizny zwiewnej i przewiewnej, chabrowej bluzeczki na to kwietniowe lato, więc łapię wenę zanim mi ucieknie lub się zmieni niczym pogoda...

Pozdrawiam kolorowo, dzięki że zaglądacie, do następnego razu ;) zostawiam Was z islandzkim Kaleo i ich spacerem po wiosennym lesie